مطالعه آزمایشگاهی اثر نانوسیالات در جداسازی گاز دی اکسید کربن از فلوگاز در تماس دهنده های غشایی الیاف تو خالی

درجهت کاهش اثر گلخانه ای ناشی از انتشار دی اکسیدکربن، نانوسیالاتی همچون نانوسیلیکا و نانولوله کربنی به عنوان جاذب در غشای تماس دهنده الیاف توخالی از جنس پلی پروپیلن استفاده گردیده است .در این تحقیق مخلوطی از هوا و گاز دی اکسیدکربن وارد بخش پوسته ماژول غشا می شود و در تماس با جریان نانوسیال که در درون فایبر ها جریان دارد، قرار می گیرد. اثر دبی های متفاوت مایع و گاز، ترکیب درصد ورودی دی اکسیدکربن و دمای مایع بر بازده حذف و شدت انتقال جرم دی اکسیدکربن، برای درصد های وزنی 25/0 و 5/0 نانوسیال، به دقت مورد بررسی قرار گرفت. در دبی بالای مایع و تزریق نانوسیال سیلیکا 5/0 درصد وزنی، بازده حذف دی اکسیدکربن به میزان 21 درصد و در دبی های پایین 9 درصد نسبت به آب مقطر افزایش نشان داد. نانوسیال نانولوله کربنی عملکرد بهتری داشت بطوریکه در همان شرایط بازده حذف دی اکسیدکربن در دبی های بالا 20 درصد و در دبی های پایین حدود 40 درصد افزایش نسبت به آب مقطر مشاهده گردید. بازده حذف دی اکسیدکربن برای آب مقطر و نانوسیلیکا با افزایش غلظت دی اکسیدکربن خوراک، کاهش یافت که اشباع شدن سیال می تواند دلیل این امر باشد. اما بازده حذف دی اکسیدکربن برای نانولوله کربنی ثابت ماند و حتی در برخی غلظت های دی اکسیدکربن روند افزایشی داشت.